De tip van deze week is een heerlijke vunzige hervertelling van een klassiek sprookje, met gruwelijk einde – voor achttien plus. Het verhaal heeft vrij weinig van doen met het origineel uit 1967. Het leest lekker weg, het is nogal gedateerd, maar daar is in deze uitgave t.b.v. met name de jongere lezers terdege rekening mee gehouden.

‘Sneeuwwitje’ – Donald Barthelme – 2014

Sneeuwwitje woont in de grote stad met Bill, Kevin, Edward, Hubert, Henry, Clem en Dan. Ze verdienen de kost met het maken van babyvoeding en het wassen van de gebouwen. Eén keer in de week mogen de zeven met Sneeuwwitje onder de douche. Maar Sneeuwwitje heeft genoeg van haar drugs- en drankverslaafde huisgenoten en gooit haar zwarte haar uit het raam in de hoop dat er een prins langs omhoogklimt. Buurman Paul heeft weliswaar blauw bloed, maar is helaas een besluiteloze sul die mislukt als kunstschilder en later ook als monnik. Verder is er nog het krengerige pubermeisje Jane en haar minnaar Hogo, die onverwachts zijn oog op Sneeuwwitje laat vallen – wat Jane natuurlijk niet kan verkroppen. Gaandeweg vertoont de huiselijke harmonie steeds grotere barsten die maken dat het verhaal uitloopt op zijn onvermijdelijke en gruwelijke einde.

‘Bill heeft inmiddels genoeg van Sneeuwwitje. Maar dat kan hij haar niet zeggen. Nee, dat zou niet gaan. Bill kan er niet tegen als hij wordt aangeraakt. Dat is ook iets nieuws. Van niemand kan hij de aanraking velen. Niet van Sneeuwwitje, maar ook niet van Kevin, Edward, Hubert, Clem of Danny. Dat is een eigenaardig facet van Bill, de leider. Wij hebben het vermoeden dat hij niet meer in menselijke situaties betrokken wil zijn. Terugtrekgedrag. Je terug trekken is één van de vier manieren om met angst om te gaan. Wij hebben het vermoeden dat zijn weerzin om te worden aangeraakt daaruit voorkomt.’