Deze week koos ik voor het tweede misdaadverhaal (eerste boek ‘Koekoeksjong’) met privédetective Cormoron Strike en zijn steun en toeverlaat: Robin Ellacot.

Robert Galbraith is J.K. Rowling - 'Zijderups' – 2014

Als schrijver Owen Quine wordt vermist, besluit zijn vrouw Cormoran Strike in te schakelen. Quine is regelmatig een tijd van huis, maar deze keer is het anders. Strike komt er al snel achter dat de verdwijning alles te maken heeft met Quines laatste manuscript. Dit bestaat namelijk uit onthullende portretten van bijna al zijn vrienden en kennissen en het zou een ramp voor hen zijn als het ooit wordt gepubliceerd. Niet veel later wordt Quine vermoord teruggevonden. De omstandigheden van zijn dood zijn zeer verdacht en geven een verontrustend kijkje in de geest van de dader. Strike en Robin bevinden zich in een race tegen de klok om een moordenaar te vinden die een wel heel uniek profiel blijkt te hebben…

‘Goddomme, Strike,’ zei de schorre stem aan de andere kant van de lijn, ‘ik mag hopen dat er minstens een beroemdheid het loodje heeft gelegd.’ De reusachtige, ongeschoren kerel die in de vroege ochtend met zijn telefoon aan zijn oor door het donker beende, vertrok zijn mond tot een grijns. ‘Iets in die orde van grootte.’ ‘Het is zes uur!’ ‘Half zeven, maar als je wilt weten wat ik voor je heb, zul je het moeten komen halen,’ zei Cormoran Strike. ‘Ik ben niet ver bij je huis vandaan. Er is hier een...’ ‘Hoe weet jij waar ik woon?’ vroeg de ander bars. ‘Dat heb je me zelf verteld.’ Strike onderdrukte een geeuw. ‘Je flat staat te koop.’ ‘O, ja,’ zei de ander, wat milder nu. ‘Goed geheugen.’ ‘Er is hier een eettentje dat dag en nacht...’ ‘Lazer op. Kom straks maar langs op kantoor.’ ‘Culpepper, ik verwacht later op de ochtend een klant die beter betaalt dan jij en ik heb de hele nacht mijn bed niet gezien. Je hebt dit nu meteen nodig als je het wilt gebruiken.’ Gekreun. Strike hoorde het ruisen van beddengoed. ‘Wee je gebeente als het niet iets heel groots is.’ ‘Smithfield Café aan Long Lane,’ zei Strike en hij verbrak de verbinding. Zijn enigszins manke tred werd steeds moeizamer naarmate hij verder heuvelafwaarts liep in de richting van Smithfield Market, die monoliet in de donkere winterochtend. Smithfield was een reusachtige victoriaanse vleestempel, de plek waar al vele eeuwen lang iedere werkdag vanaf vier uur ’smorgens dode beesten werden uitgeladen, in stukken gehakt, verpakt en verkocht aan de slagers en restaurants in heel Londen.

Zie ook http://robert-galbraith.com/