Voor vandaag koos ik voor het tweede boek van de Urban Fantasy ‘Helden van Olumpus’, dat al net zo lekker wegleest, als het
eerste deel ‘De Verloren Held’ en de eerste serie ‘Percy Jackson en de Olympiërs’

‘De Zoon van Neptunes’ – Rick Riordan - 2013


Zeven halfbloeden geven aan de roep gehoor,Aan storm of vuur gaat de wereld teloor. Met een laatste ademtocht wordt bezegeld
de eed,En bij de Deuren des Doods staat de vijand gereed. In De verloren held zijn drie van de zeven halfbloeden achter hun
angstaanjagende opdracht gekomen, maar wie zijn de andere vier? Jason, Piper en Leo breken zich constant het hoofd over deze
vraag. Een deel van het antwoord lijkt gegeven te worden als ene Percy Jackson in een Halfbloedkamp opduikt. Het gerucht doet
de ronde dat hij de zoon van Neptunus is, maar meer dan alleen zijn eigen naam lijkt Percy niet te weten. En kan het echt
waar zijn dat de levende dode Hazel en de onvoorstelbare kluns Frank ook met de profetie te maken hebben?

‘De vrouwen met het slangenhaar begonnen Percey op zijn zenuwen te werken. Ze hadden drie dagen geleden al dood moeten gaan
toen hij ze in de Koopjesmarkt van Napa onder een krat bowlingballen had bedolven. Ze hadden twee dagen geleden dood moeten
gaan toen hij ze in Martinez met een politieauto had overreden. En ze hadden zéker dood moeten gaan toen hij ze vanochtend in
Tilden Park hun hoofd had afgehakt. Hoe vaak Percy ze ook had gedood en ze in een hoopje gruis had zien veranderen, telkens
kregen ze als grote boosaardige stofvlokken hun gedaante weer terug. En steeds wisten ze hem weer in te halen. Boven op de
heuvel bleef hij staan om op adem te komen. Hoe lang was het geleden dat hij ze voor het laatst had gedood? Misschien twee
uur. Langer leken ze niet dood te willen blijven. De afgelopen dagen had hij nauwelijks geslapen. Hij had gegeten wat hij
maar te pakken kon krijgen: uit een automaat, oudbakken bagels, zelfs een fastfoodburrito, wat een nieuw persoonlijk
dieptepunt was. Zijn kleren waren gescheurd, zaten vol met brandgaten en waren nat van het monsterkwijl. Hij had het alleen
maar zo lang overleefd doordat de twee dames met slangenhaar – ‘Gorgonen’ noemden ze zichzelf – hem blijkbar ook niet konden
doden. Hun klauwen kwamen niet door zijn huid heen. Hun tanden braken af als ze hem probeerden te bijten. Nog even en hij zou
van uitputting neerstorten. En hoe moeilijk het ook was om hem te doden, dan zouden de Gorgonen ongetwijfeld een manier
vonden om het voor elkaar te krijgen.’

Zie ook http://www.rickriordan.com/home.aspx