Voor vandaag heb ik gekozen voor een sterk en oorspronkelijk Amerikaans debuut. Het verhaal beleven we middels de hoofdpersoon, een misdadiger: spookman Jack. Het verhaal loopt als een roller coaster, maar geeft ook de nodige achtergrond en “vakkennis”.

‘Spookman’ – Roger Hobbs - 2013

Als een overval op een casino in Atlantic City anders afloopt dan gepland, ziet de initiatiefnemer zich genoodzaakt de hulp in te schakelen van spookman Jack. De ware identiteit van deze uitzonderlijk goed getrainde, ervaren en getalenteerde crimineel is zo geheim, dat nog geen dertig mensen van zijn bestaan weten. Sommigen van hen denken zelfs dat hij dood is. Jack krijgt 24 uur om crackhead Jerome Ribbons op te sporen, een miljoen dollar van hem af te troggelen en die af te leveren bij zijn opdrachtgever. Terwijl Jack manmoedig probeert de puinhoop die na de beroving is achtergelaten op te ruimen, merkt hij dat hij niet zo onzichtbaar is als hij dacht: hij wordt achtervolgd door de FBI, en misschien zelfs door meer instanties. De spookman wordt gedwongen al zijn bedrevenheid en vindingrijkheid aan te wenden, wat moeilijker blijkt dan verwacht - zeker wanneer hij het gevoel krijgt dat hij deel uitmaakt van een vooropgezet plan.
Vanaf de allereerste pagina trekt Spookman je de bizarre, unieke wereld in van Jack - een van de meest originele hoofdpersonages in een thriller ooit - en laat je niet meer los tot het onverbiddelijke einde.

‘Moreno zorgde dat de lade van zijn geweer stevig op het betonblok rustte. Hij klapte de lenskap van het vizier op, trok de grendel nar achteren en bracht de eerste patroon aan in de kamer. Daarna kwam Ribbons tevoorschijn. Hij trok een sprintje terwijl de kamera’s de andere kant op wezen en verborg zich achter de volgende pilaar, in een andere blinde hoek. Hij begon diep en snel te ademen als warming-up voor het echte werk. De kalasjnikov leek piepklein in zijn enorme handen. Hij hield hem dicht tegen zijn borst. Hij werd een beetje misselijk. Dat onvermijdelijke rare gevoel in zijn maag: zenuwen. Niet zo erg als Moreno’s zenuwen, dacht hij, maar toch, elke keer weer speelden ze op. Nog zestig seconden.’

Zie ook http://www.rogerhobbs.com/#