Voor vandaag koos ik voor het spannende derde boek uit de Jv Sf/Fantasy serie waaraan vooraf gingen “Ik ben nummer Vier” en “De Kracht van Zes”. Een serie die van meet af aan ook lezers
heeft gevonden onder de volwassen “verwende” lezers.

“De Opkomst van Negen” – Pittacus Lore - 2012

Ik was op de vlucht, hield me schuil en moest vechten om in leven te blijven. Toen ontmoette ik John Smith, Nummer Vier. Samen zijn we veel sterker. Maar het duurde niet lang voor we weer afscheid moesten nemen. We moesten de anderen vinden. Ik ging naar Spanje om Zeven te zoeken en ik vond zelfs veel meer… Een tiende lid van de Garde, een meisje dat van Loriën wist te ontsnappen. Ella, Nummer Tien, is jonger dan de rest maar net zo dapper. Nu zoeken we de anderen, en John. Maar de Mogadoren zoeken hen ook. Ze kregen Nummer Een in Maleisië te pakken. Nummer Twee in Engeland. En Nummer Drie in Kenia. Ze kregen mij in New York te pakken, maar ik wist te ontkomen. Ik ben Zes. Ze willen afmaken waar ze aan zijn begonnen. Ze willen ons vernietigen. Ze komen steeds dichterbij. Wij zijn klaar om te vechten.

‘Serieus? Ik kijk naar de instapkaart in mijn hand, die in grote letters aangeeft waar ik moet gaan zitten en ik vraag me af of Crayton deze stoel met opzet heeft gekozen. Het zou het toeval kunnen zijn, maar na alles wat er de afgelopen tijd ge¬beurd is, geloof ik niet meer zo in het toeval. Het zou me niet ver¬bazen als Marina achter me ging zitten, in rij 7, en als ik Ella over het gangpad naar rij 10 zag lopen. Maar nee, de twee meisjes plof¬fen zonder ook maar iets te zeggen naast me neer, en beginnen net als ik iedereen die het toestel binnenkomt aandachtig op te nemen. Als je wordt opgejaagd, ben je voortdurend op je hoede. Je weet nooit wanneer er plotseling Mogadoren opduiken. Crayton zal als laatste aan boord gaan, nadat hij heeft toegeke¬ken wie er verder nog zijn ingestapt, en pas als hij het gevoel heeft dat deze vlucht absoluut veilig is. Ik trek het schuifje voor het raam omhoog en kijk toe hoe de grondmedewerkers druk heen en weer lopen onder het toestel. In de verte zie ik het vage silhouet van de stad Barcelona. Marina’s knie gaat verwoed op en neer naast die van mij. De veldslag tegen een heel leger Mogadoren gisteren bij het meer, de dood van haar Cêpaan, de vondst van haar kist – en nu zal ze voor het eerst in bijna tien jaar de stad verlaten waarin ze haar kinder¬jaren heeft doorgebracht. Ze is zenuwachtig. ‘Alles goed?’ vraag ik. Mijn haar, dat sinds kort blond is, valt voor mijn gezicht en ik schrik op. Ik was vergeten dat ik het van¬ochtend geverfd heb. Dit is maar één van de vele veranderingen die zich de afgelopen achtenveertig uur hebben voorgedaan.’

Zie ook http://www.iamnumberfour.co.uk/pittacus-lore/