Voor wie met genoegen de afgelopen jaren de serie ‘Percy Jackson en de Olympiërs’ heeft gelezen, zal ook zeker dit eerste boek van deze vervolgserie niet aan zich voorbij willen laten gaan.

‘Helden van Olympus: 1# De Verloren Held’ – Rick Riordan - 2012

Kamp Halfbloed is weer opgebouwd na de alles beslissende slag uit De laatste Olympiër en de volgende generatie halfgoden, onder wie Jason, Piper en Leo, staat klaar om achter de betekenis van een mysterieuze profetie te komen:'Zeven halfbloeden zullen de oproep beantwoorden. Storm of brand zal de wereld verzwelgen. Met de laatste adem moet een belofte worden gehouden. Gewapende vijanden zullen staan aan de Deuren des Doods...'

Jason heeft een probleem. Hij kan zich niets meer herinneren van voordat hij wakker wordt in een schoolbus. Hand in hand met een meisje dat zijn vriendinnetje Piper blijkt te zijn. Hij schijnt op een kostschool te zitten voor 'slechte kinderen' en heeft een beste vriend genaamd Leo. Hoe hij hier terecht is gekomen? Geen idee, maar iets is goed mis aan dit plaatje. Piper heeft een geheim. Haar vader wordt al drie dagen vermist en sinds die tijd heeft ze levendige nachtmerries die haar lijken te waarschuwen voor een groot gevaar. Op de een of andere manier lijkt haar vriendje haar niet meer te kunnen herinneren en wordt de schoolexcursie verstoord door een aanval van vreemde wezens. Piper wordt samen met Jason en Leo meegenomen naar Kamp Halfbloed. En wat er daar aan de hand is...

‘Het was al een beroerde dag geweest voordat Jason werd geëlektrocuteerd. Hij was wakker geworden op de achterbank van een bus, wist niet waar hij was en zat hand in hand met een meisje dat hij niet kende. Dat was allemaal nog niet zo beroerd want het was een knap meisje, maar hij had geen idee wie ze was en wat hij daar deed. Hij ging overeind zitten, wreef in zijn ogen en probeerde na te denken. Op de banken voor hem zaten een stuk of twintig kinderen naar muziek te luisteren, te kletsen of te slapen. Zo te zien waren ze allemaal van zijn leeftijd… vijftien? Zestien? Oké, dat was creepy. Hij wist niet hoe oud hij was. De bus reed rammelend over een hobbelige weg. Achter de ramen trok onder een stralend blauwe hemel de woestijn voorbij. Jason was er vrij zeker van dat hij niet in de woestijn woonde. Hij probeerde terug te denken… het laatste wat hij zich herinnerde…

Zie ook http://www.rickriordan.com/home.aspx