Voor vandaag koos ik een klasse verhaal. In dit verhaal krijgen we te maken met het Londen van de middeleeuwen maar ook duister anders.

‘Zwarte Magie’ – Michael Scott & Colette Freedman – 2012

Londen, 1592 - in een krioelende wirwar van handelaars, dieven en messentrekkers gaat Jack de stad in om zakken te rollen. Als hij op een dag de verkeerde persoon berooft en een duister voorwerp in handen krijgt, belandt hij in een veel gevaarlijker Londen dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Een stad waar magie bestaat - en dodelijk is. Voor Jacks ogen worden satanische gruweldaden gepleegd, en in de zoektocht naar een schuldige worden vrouwen gemarteld en op de brandstapel gegooid. De felste in de strijd is dominee Webb: hij zweept het volk op en belooft Londen te zuiveren van een eeuwenoud kwaad. Maar Jack wantrouwt de dominee. De dingen zijn niet zoals ze lijken en Jack ziet Londen zoals ze werkelijk is. Een stad van duivels...

‘Het kind stierf als eerste. Ze hingen haar op aan een wilg. De anderen wachten stilletjes op hun beurt. Het was koud die nacht, maar ze rilden niet. Zo hoorde het, zeiden ze. De stam had vele jaren naar deze plek gezocht. Een poosje hadden ze door dit woud gedwaald. Daarvoor waren ze de grijze zee overgestoken. Daar weer voor lag een schemerig tijdperk dat geen levende ziel zich nog kon herinneren. Het bosje bevond zich tussen twee lage heuvels aan de noordoever van de rivier. Het was goed terrein. Heldere beekjes kabbelden over de beboste hellingen naar beneden. De rivier zou hen van vis voorzien en de heuvels zouden hen beschermen. Nu, op de zesde dag van de maan, moest het kind samen met de anderen sterven om een ander soort bescherming over de stam af te roepen. Een soort zegening.

‘Het probleem met Jacks vakgebied was dat het eigenlijk niet helemaal legaal was. Op zich was er niks mis met dingen vinden, maar soms waren de dingen die hij vond van anderen. Als hij dat werd betrapt, zou hij worden verminkt of vermoord.’

Zie ook http://www.guardian.co.uk/books/2012/sep/14/black-arts-andrew-prentice-jonathan-weil-review