De voor deze week gekozen leestip, is net zo goed als de zo populaire serie rond de onsterfelijke Nicolas Flamel, maar staat wel bol van absurde
gewelddadigheden.

‘De Dertien Heiligen’ – Michael Scott & Colette Freedman – 2012

Dertien artefacten, relieken die de sleutel vormen van een tweeduizend jaar oud geheim. Veilig opgeborgen. Ver van elkaar vandaan. Zijn ze ooit gewrocht om onze wereld te beschermen? Of leiden ze tot haar ondergang? Al tientallen jaren zijn deze artefacten, de Heiligen genoemd, in handen van de Beschermheren, zowel mannen als vrouwen, die onwetend zijn van elkaars bestaan. Maar wie beschermt de Beschermheren zelf, nu ze één voor één op een brute manier worden vermoord? Judith Walker bijvoorbeeld, die net voor ze haar laatste adem uitblaast de buitenstaander Sarah Miller overhaalt haar artefact, het overblijfsel van een gebroken zwaard, door te geven aan haar neef Owen. Sarah en Owen, tot elkaar veroordeeld, proberen hun tegenstanders - de sadistische Duistere Man en zijn beeldschone maar valse maîtresse - voor te blijven en hun toekomstige slachtoffers te waarschuwen. Tijdens dit kat-en-muisspel ontdekken Sarah en Owen dat het zwaard wel eens het voorwerp zou kunnen zijn dat de deur dicht houdt tussen deze wereld en... een verschrikking die elk voorstellingsvermogen te boven gaat.


‘Er was een vrouw overleden. Ze was zesenzestig jaar, blakend van gezondheid, vitaal, een niet-rookster die zelden een glaasje dronk.
Ze was gewoon naar bed gegaan en niet meer wakker geworden. Familie een vrienden waren in de rouw, de begrafenis werd
Geregeld, de bloemstukken besteld, de dienst georganiseerd. Ze had de vrouw nooit ontmoet, wist niet eens van haar bestaan totdat
ze hoorde dat ze was overleden. Toch was ze blij dat ze gestorven was. Viola schaamde zich een beetje over haar blijdschap, maar ze
was wel zo egoïstisch om zich niet te diep te schamen. De dood van deze vrouw bood haar tenslotte een unieke kans. Een kans die,
zo bleef ze zich voorhouden, niet vaak voorkwam, en als dat gebeurde, moest je hem beide handen aangrijpen. Dit was haar kans.
De weelderige brunette, met ogen als die van Elizabeth Taylor, maakte sinds een aantal weken deel uit van de ensermblecast van Oliver!,
dat in theater Drury Lane opnieuw werd opgevoerd. De overleden vrouw was de moeder van de hoofdrolspeelster, en de producenten
van de musical hadden Viola verteld dat ze de volgende avond Nancy mocht spelen. De jonge vrouw had de verdrietige Nancy onmiddellijk
haar deelneming betuigd, al deed ze dat pas nadat ze publiciteits-agent-schuine-streep-scharrel achter de vodden had gezeten om ervoor
te zorgen dat er genoeg pers in de zaal zou zitten tijdens haar debuut. Dit was haar kans, en die zou ze volledig uitbuiten. Viola Jillian had
altijd beroemd willen worden.’

Zie ook http://www.dillonscott.com/