Voor vandaag koos ik voor een zeer recente uitgave, van een door mij zeer gewaardeerde auteur, Markus Heitz. Net als in ‘Kinderen van Judas’, is Sia de heldin van het verhaal, en een die zo als we geleerd hebben uit de vorige roman, van aanpakken houdt, als het om haar vijanden gaat, en dat is niet zo vreemd als je begrijpt dat ze tot de machtigste der vampiers behoort.

'Judaszoon' - Markus Heitz -2011

De vampier Sia wil heeft maar een doel in haar leven, breken met haar duistere verleden. Ze heeft er alles voor over om de band te verbreken met de afstammelingen van de Kinderen van Judas, het machtige vampiergeslacht dat haar heeft voorgebracht. Om volledig anoniem door het leven te gaan heeft ze zelfs twee doodgewone baantjes aangenomen. Haar verlangen naar bloed weet ze echter slechts met grote moeite te onderdrukken. Maar evengoed als haar omgeving onwetend is van haar verleden, zo is ook niet bekend dat Sia, misschien wel om haar schuld aan de samenleving in te lossen, de nachtelijke straten schoonhoudt van demonen en andere wezens van de nacht.
Daarbij heeft Sia de zorg over twee mensenkinderen, Elena en Emma, die niets weten van Sias afkomst en haar bloedige uitstapjes, laat staan van de familieband die tussen hen bestaat. Als Marek, Sias halfbroer en haar grootste vijand, in de stad arriveert, neemt Sias leven een onverwachte wending. Tegelijk met Marek worden overal in de stad weerwolven en vampierhybriden gesignaleerd, en Sia heeft er haar handen vol aan. De vraag is of ze wel in staat zal zijn haar twee mensenkinderen te beschermen tegen de toenemende plaag van gruwelen en, vooral, tegen de plannen van haar meedogenloze broer...

‘De winters in Oost-Duitsland kunnen koud zijn. Heel erg koud. De hemel was zo helder dat je heel veel sterren kon zien en een ijzige wind joeg door de straten en deed de versgevallen sneeuw rondwervelen. Tot een paar dagen geleden zou geen inwoner van Leipzig hebben geloofd dat de temperatuur zo erg zou dalen. Door de klimaatverandering, de opwarming van de aarde. Je zou er bijna naar gaan verlangen. Sia schoof haar handschoen een klein stukje naar beneden en keek op haar horloge. ‘Nog vijftien minuten,’zei ze tegen Jochem, haar collega. Ze stonden bij de trap naar beneden die naar de binnenplaatst van het Moritzbastion leidt, en hielden samen in de gaten of er alleen maar min of meer nuchtere en vredelievend lijkende bezoekers de onderaardse bakstenen ruïne binnenkwamen. Van de vestiging resteerden alleen nog de oude gewelven. De gastronomie had zich daar een plaatst veroverd en de ruimtes met hun vele hoekjes en gaten en de originele verbindingsgangen hadden het tot een zeer geliefde. Allerlei manifestaties vonden er plaats. Dat het gebouw ooit als verdedigingswerk dienst had gedaan, was in de vergetelheid geraakt. Niemand die zich op de dansvloeren op de maat van de muziek liet meevoeren of bier in een nis zat te drinken, dacht aan belegeringen, aan oorlog of dood. De tijden veranderen. Sia had zowel de tijden als de mensen bij alle veranderingen gadegeslagen.'

Zie ook http://www.mahet.de/site/