Voor vandaag een mooi en recent uitgebrachte Fantasyroman. Het verhaal
speelt zich af in de toekomst, maar wel één desolate. Het is een verhaal met de nodige actie en geweld en met een jeugdige heldin, die de nodige fouten weet te maken, maar ook zeer wel van zich af weet te bijten.

‘Het Bloedrode Spoor’ – Moira Young – 2011

Als tijdens de geboorte van het nakomertje Emmi de moeder van de tweeling Saba en Lugh overlijdt, verliest hun vader zijn greep op de werkelijkheid. En dat maakt het leven van de tweeling in Zilvermeer, waar het bestaan sowieso hard en grimmig is, er bepaald niet plezieriger op. En dus besluit Lugh, die de vaderlijke taken overneemt, dat het tijd wordt uit Zilvermeer te vertrekken. Maar dan gebeurt het. Vanuit het stof van een wervelende zandstorm duiken vijf ruiters op die Lugh ontvoeren. Saba ontdekt dat de vijf lijfwachten van de koning zijn. Van een vriendin van haar overleden moeder verneemt ze dat er vele jaren geleden, toen de tweeling werd geboren op Midwinterdag, een vreemdeling aanwezig was die ook al veel interesse toonde voor Lugh vanwege zijn aparte geboortedag. De dappere Saba zweert bij alles wat haar lief is dat ze niet zal rusten voor ze haar broer heeft teruggevonden " ze trekt het onbekende tegemoet, achter de mannen aan die haar geliefde broer van haar afpakten...

’t Is een hete dag. Zo heet en zo droog dat ik alleen maar stof in m’n mond proeven kan, Zo’n withete dag waarop je de aarde kan horen kraken. We hebben nou al een halfjaar geen dropje regen meer gehad. Zelfs het beekje dat naar het meer loopt begint droog te vallen. Je moet nou een heel end lopen om een emmer te vullen. Nog even en het heeft geen zin meer om het nog bij z’n naam te noemen. Zilvermeer. Elke dag probeert ons pa weer een nieuwe bezwering of spreuk. En elke dag pakken dikke regenwolken zich samen aan de horizon. Dan gaat ons hart sneller kloppen en krijgen we weer hoop als ze onze kant uit kruipen. Maar lang voordat ze ons bereiken vallen ze uit mekaar, worden ijl en verdwijnen. Elke keer weer. Ons pa zegt nooit niks. Hij staart alleen maar naar de wolken, naar de wrede blauwe hemel. Dan raapt hij de stenen bij mekaar en stopt ze weg voor de volgende dag.’