Al het goede komt in drieën wordt wel gezegd, maar als het gaat om de zeer geslaagde serie Maan Mysteries dan hoop ik dat Tisa Pescar ons op nog een paar geslaagde avonturen zal trakteren alvorens ze ons op nieuw en ander lekkers zal gaan trakteren.

‘Heksenmaan’ – Tisa Pescar – 2010

Kort nadat de rust in hun afgelegen Franse hoeve is weergekeerd, worden Radu en zijn huisgenoten opgeschrikt door een opeenvolging van angstaanjagende gebeurtenissen rondom de familie van erfheks Cat Morgain. Een gevaarlijk geheim uit een ver verleden heeft een ingrijpende impact op het heden, waardoor Cat en haar familie voor hun leven moeten vrezen. Gedreven door de invloed van familieoudste Cécile, ziet Radu zich gedwongen tot het doen van onthullingen die niet alleen hemzelf, maar de gehele commune in gevaar brengen.

‘Lucia liep naar de veranda en ging op de schommelbank zitten, waar ze de sneeuw uit haar blonde haren schudde. Veles rende het veld over, achternagezeten door Pascal die er na een paar meter de brui aan gaf en zich bij Lucia voegde. Ze liepen samen het huis in. Ik stak een hand uit om Dumi overeind te helpen. Hij stond nog maar half toen Veles terug kwam stuiven. 'Papa, papa!' Zijn stem had een paniekerige klank. Hij botste in volle vaart tegen me aan en sloeg zijn armen stijf om mijn middel. Ik trok ze met zachte dwang los en keek naar beneden.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik. 'Er staat een man in het bos en hij kijkt de hele tijd hierheen.' Het huilen stond Veles nader dan het lachen. Ik stond op en liet mijn ogen langs de bomen aan de andere kant van het veld dwalen. Het enige wat ik zag waren struiken en stammen. 'Ik zie niemand,' stelde ik hem gerust. 'Jawel. Kijk dan, daar!' Veles wees in de richting van een groepje lage struiken. 'Ik zie werkelijk niemand. Zie jij iets, Dumi?'
'Nee.' 'Maar hij stond er net wel,' hield Veles vol. 'Echt waar, papa. Ik wil naar binnen.' 'Ga maar.' Ik gaf Veles een zetje. Hij nam een spurt naar de keukendeur en verdween de hoeve in.
'Zou hij echt iets gezien hebben?' vroeg Dumi. 'Ik weet het niet.' 'Laten we voor de zekerheid kijken of er sporen te vinden zijn.' Ik knikte. Samen met Dumi stak ik het veld over naar de bosjes die Veles had aangeduid. Daar aangekomen stuitten we inderdaad op een groot aantal voetafdrukken. Langzaam ging ik op mijn hurken zitten, waarbij ik een hand aan de grond zette. Ik kneep mijn ogen half toe en concentreerde me op de resten van het krachtveld die bij de sporen rondzweefden. Een vage prikkeling streek via mijn hand omhoog naar mijn pols en zette het haar op mijn arm overeind. 'Dumi.' 'Ja.' Hij kwam dichterbij en knielde naast me neer.
'Kijk en voel.' Dumi boog voorover. 'Wat voor den duivel…' siste hij. Hij sprong op en blikte nerveus in de rondte. Ik kwam ook overeind. Mijn hart bonsde luid. Met gespitste oren tuurde ik tussen de bomen door, maar behalve de normale nachtelijke geluiden was er niets te horen.’

http://www.tisapescar.com/