Voor vandaag het recent verschenen tweede deel van een origineel Nederlandse Fantasy trilogy, ook dit deel staat net als het eerste deel garant, voor ondermeer spanning en geloofwaardige karakters. Het eerste deel ‘Profeet van de Duivel’ gemist, zie http://www.ezzulia.nl/forum/viewtopic.php?t=2282

‘Zoon van de Duivel’ – Adrian Stone oba Ad van Tiggelen – 2009

Als Marak in de omgeving van de Drakentanden een gehangen priester aantreft en geconfronteerd wordt met een gewelddadig driemanschap, zijn dat slechts voorboden van de beproevingen die hem nog te wachten staan. Want ondanks Maraks indrukwekkende talent voor magie staat zelfs hij machteloos nu Carolia opnieuw ten prooi valt aan de oplaaiende godsdiensttwisten. De oorlogsvuren worden aangewakkerd als de patriarchen van de twee grootste godsdiensten besluiten tot heroprichting van hun militaire ridderorden, het Zonnelegioen en het Doodshoofdlegioen. Maraks vrienden, priesteres Armana en gardeofficier Egon, worstelen intussen niet alleen met de toenemende rivaliteit tussen de godsdiensten maar ook met hun gevoelens voor elkaar. Er is een crisis voor nodig om de twee tot elkaar te brengen. Ver weg, ergens op de Neveleilanden, komt een kind ter wereld, een jongen van wie duidelijk is dat hij, eenmaal volwassen, over ontzagwekkende magische vermogens zal beschikken. Marak is de eerste die beseft welk fataal onheil over de wereld zal worden afgeroepen als de jongen in handen van de verboden cultus van Cataris zal vallen... ‘Marak staarde vol afschuw naar de gehangene. De monnik had het lichaam al van verre gezien en zijn paard er behoedzaam naartoe geleid. Het lijk bungelde aan de tak van een verdorde boom en de starende ogen keken Marak aan zonder hem te zien. Een woestijnkever kroop uit de mond van de dode, spreidde zijn vleugels en vloog weg. Het was warm. De kale laagvlakte aan de uitlopers van de Drakentanden, het gebergte rond Kraznach, werd niet voor niets De Oven genoemd. Desondanks liepen de koude rillingen over Maraks rug. Hij voelde iets prikkelen in zijn nek, een benauwend voorgevoel. Werd hij bespied? Marak keek snel om zich heen. Niets. Toch voelde hij geen opluchting. Marak gaf zijn hengst een geruststellend klopje op zijn hals en steeg stram af. Zijn ledematen waren stijf van de lange rit en zijn mantel zat onder het stof en verdroogde aarde. Het rode, ijzerhoudende zand van de Negen Heuvelen was zichtbaar onder de aangekoekte modderspatten van de moerassen van Zürq. Maraks geschoeide hand ging automatisch naar de lange staf die met een koord aan zijn zadelknop hing. De uiteinden van de houten staf waren voorzien van zilveren doppen, waarin runen waren gegraveerd die eruitzagen als spinnen. Na een korte aarzeling liet hij de staf hangen. Behoedzaam om zich heen kijkend liep Marak naar de gehangene.'
Zie ook Zie ook http://www.adrianstone.nl