Voor vandaag een recent verschenen deels historische en deels hedendaagse Urban Dark Fantasy. Een verhaal met een vrouwelijke hoofdpersoon, die ondanks alle wreedheid waartoe ze in staat blijkt te zijn, en waar ze zich gedwongen door omstandigheden schuldig aan maakt, uiterst sympathiek over komt.

‘Kinderen van Judas’ – Markus Heitz - 2009

De adem van de jeugd, jong zijn, gezond, en dat tot in de eeuwigheid. Wat voor velen een droomwens is, is voor Sia al heel lang doodgewoon. Ze hunkert ernaar op een goede nacht in slaap te vallen en nooit meer wakker te worden. Tegelijk is ze heel bang dat dit ooit werkelijk gebeurt. De schuld die Sia op zich heeft genomen is namelijk groot, ondraaglijk groot, en dat geldt ook voor haar verantwoordelijkheid ten opzichte van de mensheid in het algemeen. En er is nog iets dat haar dwars blijft zitten, de herinnering aan een heel bijzonder meisje. Overdag is Sia de goede ziel die het leed van velen verzacht in het ziekenhuis waar ze werkt. Hier staat zij diegenen bij die in het stervensuur niet alleen kunnen en willen zijn. Iedereen die de jonge vrouw aan het werk ziet, ziet in haar de Engel van Verlichting. Niemand weet wie zij werkelijk is. Of liever gezegd: was. Een heel bijzonder meisje. Om de pijn van haar eigen leven te verzachten, zet Sia in een lange doorwaakte nacht de geschiedenis van Scylla op papier. Het verhaal van Scylla begint in 1670 en is onverbrekelijk verbonden met de duistere machten van de Kinderen van Judas, een machtig verbond van wetenschappers en ondoden.

‘Aan het eind van de gang zie ik een verblindend, fel licht. Dat doet me iedere keer weer denken aan die verhalen over bijnadoodervaringen. Mijn weg leidt vandaag echter niet naar de hemel maar naar de hel en ze draaien daar The 69 Eyes. Mijn lievelingsband op zulke momenten. Framed in blood. De zware, melodieuze gothic rock dreunt me tegemoet, de zanger bereikt lage tonen die zich op de ondergrens van de hertzfrequenties bevinden en die het menselijke gehoor bijna niet meer waarneemt. De eerste adrenaline komt vrij. Na een paar meter sta ik in het felle licht van de schijnwerpers, draaf door de smalle corridor recht op de verhoging af waar de ring zich bevindt. Aan het plafond, in de hoeken, bijna overal blinken de statuslampjes van webcams. De betalende klantenkring maakt het zich nu gemakkelijk voor hun monitoren. Beamers worden gestart. Nog snel een paar biertjes uit de koelkast gehaald voor een gezellig avondje met vrienden. Zo leuk kan bloedvergieten zijn. Het is illegaal, het is grof, het levert verdomd veel geld op en niemand gelooft dat het midden in Duitsland plaatsvindt. Een subcultuur waarin ik me thuis voel. Mijn uitlaatklep.’

Zie ook http://www.mahet.de/site/