Voor vandaag de in België recent verschenen dubbelroman ‘Kleurenblind’, twee korte romans in de beste traditie van de betere horror. En hoewel de achterflap ons leert, dat de auteurs hun inspiratie hebben gevonden middels de Japanse suspensefilm, zijn beide verhalen m.i. min of meer geïnspireerd door het werk van Stephen King, en wel De Shining en Spookfoto’s. maar het zijn zeker geen King napraters.

‘Kleurenblind’: ‘Helrood’ – Nico De Braeckeleer & ‘Sepia’ – Kees Krick – 2009

‘Helrood’: Na haar studie aan het conservatorium wil Kirsten zich ergens in stilte terugtrekken Die rust vindt ze als conciërge van het gebouw van een voormalige psychiatrische instelling. Maar al snel wordt de vrede verstoord door de komst van helrode schimmen. Ze dwalen rond in het oude gebouw en zinnen op wraak om wat er jaren geleden is gebeurd…

‘De ijzeren poort zwaaide open, gillend en krijsend als een geest die wordt verteerd door metafysische pijnen die de aardse kwellingen in het niet doen verzinken. Bewonderend keek ik rond in de sprookjesachtige voortuin met de uitgestrekte grasperken, duizenden kleurrijke bloemen, hoge sierstruiken en –planten en talrijke boomsoorten. Een oase van rust die het innerlijke benevelde. De omgeving maakte een nog diepere indruk op mij dan drie weken geleden, toen ik hier voor het eerst kwam. Misschien omdat de tuin nu baadde in het licht en de warmte van de stralende junizon. Nu de poort niet langer knarste, was de stilte indringend endringend en absoluut.’

‘Sepia’: Tijdens een fotosessie van fotograaf John sterft een model. Het lijkt op een ongeluk, maar als kort daarna opnieuw een fotomodel om het leven komt, blijkt er meer aan de hand te zijn. De mysteries stapelen zich op en steeds meer mensen lopen gevaar. En wat heeft Johns verleden met de sterfgevallen te maken?

‘Net op tijd zag hij de bewakers uit het gebouwtje komen. De een sprak in een portofoon, de ander schoot haastig zijn jasje aan. Nog hooguit een paar tellen, dan zouden ze zijn kant op kijken en hem ontdekken. Dus pakte hij snel de jongen bij een schouder en trok hem een zijpad in. De knul keek verstoord naar hem op, maar toen de man vriendelijk glimlachte en naar de attractie wees die voor hen in de hoogte rees, begon het jochie alweer te stralen. Acht jaar was hij en nog zo goed van vertrouwen.’

Zie ook http://www.nicodebraeckeleer.be/volwhome.htm en http://www.keeskrick.com/