Voor vandaag, met dank aan de auteur en Rianne Lampers, een debuutroman , een politieroman of beter gezegd een politiethriller-persiflage. Met twee uiterst corrupte, gewelddadige, drugsgebruikende en grof in de mond en gedachte zijnde Vlaamse flikken. Ik heb mij er dermate goed mee weten te vermaken, dat er van mij meerdere boeken rond dit tweetal geschreven mogen worden.

‘Hard Gekookt’ – Dimitri van Hove – 2008

Inspecteur Muyle en zijn collega Beeckman krijgen een nieuwe zaak toegewezen die op het eerste gezicht niet veel om het lijf heeft en bovendien allesbehalve bestemd lijkt voor hun afdeling, Moordzaken. Wanneer de inspecteur echter ongeoorloofd zijn wapen gebruikt en geschorst wordt blijkt er algauw - en al dan niet terecht - heel wat méér aan de hand, tot afrekeningen in het drugsmilieu aan toe. Ook privé gaat het Muyle niet voor de wind: de scheiding van zijn vrouw eindigt in een bloedbad en na de schorsing wordt hij op de koop toe belast met de adoptiedochter van zijn vriendin. En alsof het allemaal nog niet stresserend genoeg is, krijgt hij af te rekenen met een onomkoopbare psychologe en de buitengewoon bemoeizieke Valcke, die, indien hij zo doorgaat, uit roulatie gehaald zal moeten worden…

‘Ze steekt een trillende, bebloede hand naar hem uit en rochelt iets over scheiden. Haar hoofd en hand vallen terug in het gebroken glas. Er drupt zwarte drab uit haar oor. ‘Nooit’ wilde hij zeggen. “Nooit van z’n leven.’ Maar er komt geen geluid meer uit zijn mond. Hij hoest bloed op. Het wordt zwart voor zijn ogen.

Twee weken later was hij wakker geworden in een ziekenhuisbed en nog eens tien weken later zat hij alweer zaken op te lossen. Inspecteur Muyle wisselde van hand en begon aan het andere eind van zijn snor te draaien. ‘Muyle…?’ Hij had de laatste tijd van die vreemde dromen. Vannacht droomde hij bijvoorbeeld dat hij zich sneed bij het scheren en was zijn hele gezicht eraf beginnen te vallen; zijn gehele smoel was verdomme zomaar de wasbak in gedropen. Wat betekende dat? Hij had eens gelezen dat als je droomt over het verminken van je eigen gezicht, dat dat wijst op een onbewuste ontevredenheid over jezelf. ‘Muyle?’ Maar hij was toch helemaal niet ontevreden over zichzelf? Hij hád zichzelf toch helemaal niets te verwijten? Het was háár schuld, het was zijn vrouw geweest die zo heftig gereageerd had. Als het aan hem had gelegen was het nooit zover gekomen. Wellicht hadden die dromen van de laatste tijd gewoon te maken met de gewelddadige manier waarop alles was afgelo- ‘Muyle!’ De inspecteur liet zijn snor los en keek op. Het was Vleesmuts. ‘Dat was drie keer, Muyle!’riep hij. ‘Sorry, commissaris… Ik…’ Muyle staarde voor zich uit. ‘Ik dacht na.’