Met dank aan de uitgever Kramat voor het recensie exemplaar, kom ik voor vandaag met het eerste deel van een nieuwe trilogie van ��n der Hollandsche Groot-meesters der Fantasy. Het is een verhaal over angst en volwassenwording en ��n waar droom en werkelijkheid door elkaar lijken te lopen.

�Stormbreker� � Peter Schaap � 2008

Verscholen aan een zuidelijke poolkust leeft een vissersvolk dat maar met moeite weet te overleven. Kind-priester Kanu is de spreekbuis van zijn volk naar hogere machten. Zolang hij nog in de jaren van onschuld verkeert, leidt hij de aandacht van de gevreesde goden af door gebeden. Het ondenkbare gebeurt: de goden laten hun blik vallen op Kanu's afgelegen baai en sturen hun boodschapper, het Beest dat de voorloper is van een allesvernietigende godenstorm. Kanu's vader, het stamhoofd Mazar, ziet nog maar ��n enkele mogelijkheid om aan de ramp te ontsnappen. Hij en zijn zoon moeten het Beest vangen en het van zijn lichtgevende vacht te ontdoen. Mazar komt hierbij om, de jongen wordt omringd door doodsvijanden. Hij kan zich enkel tot zijn ergste vijand wenden, zijn kreupele oom Soendal. Dan boort het immense schip van de goden zich diep in de kust en verandert alles...

�De jonge priester sloeg zijn arm rond de mast en lette gespannen op het gezicht van zijn vader. Door een heftige beweging sloeg het bootje bijna om. Onder hen bewoog een immense school vissen rond iets groots dat vanuit de diepte het water deed oplichten. In het vaartuig van dwerghout en huiden vloog de angst door Kanu heen met een onstuitbare vaart. Angst om zijn eigen lot, dat van Mazar zijn vader met wie hij zich midden op de baai bevond en angst om de dorpelingen, die als meeuwen in een storm achter de heuvel waren gevlucht. Hij hoorde nog de echo�s van hun paniek, nadat Soendal, vaders broer, als een razende van het ijs naar de oever was geroeid, schreeuwend dat de boodschapper van de goden de baai was binnengezwommen: het Beest, het slangachtige monster dat hum voorbode was. In zijn herinnering golfden woorden van hut naar hut. Sommige dorpelingen waren meteen gevlucht, anderen staarden verstijfd en ongelovig over het water. Uiteindelijk beseften ze het allemaal: de goden hadden hun afgelegen deel van de wereld ontdekt. Het Beest werd meer gevreesd dan wat voor dier dan ook. Rampspoed was op komst. Een godenstorm zou het land verwoesten. Nauwelijks een ziel zou in leven blijven om de doden te betreuren. En dan verdwenen zelfs de doden.�

Zie verder http://www.peterschaap.nl/