Voor vandaag een geslaagde, vrij recent verschenen bundel horror verhalen. Hoewel ik me met alle verhalen heb weten te vermaken, ook met die, die eerder gepubliceerd werden �Scherprechter�, �Weggedood� en �Late leveringen�, is met name het openingsverhaal, zeer geschikt voor diegene die er van dromen om ooit buiten te gaan wonen, en interessant vanwege het klassieke thema.

�Scherprechter� � Jack Lance � 2007

�Het mysterie van Albyn House� � wat is de lugubere nalatenschap van de raadselachtige Keith Gallagher

�Kirk Darwins beste vriend� � heet Joe Perry. Dat beweert iedereen in Kirks omgeving, Zelf echter heeft hij nog nooit van deze Joe gehoord

�Scherprechter� � Zara en Tim komen terecht op de enige autoweg waar niemand de maximumsnelheid durft te overschrijden.

�Weggedood� � Sebastian is helemaal in zijn sas met zijn nieuwe autonavigatiesysteem. Tot hij in de gaten krijgt waar het hem naartoe brengt.

�Susie�s geheim� � Bobs vriendin Suzie is een dag kwijt. Ze kan zich niet herinneren waar ze is geweest. Maar waar dat ook was. Bob komt er algauw achter dat niet zijn Suzie is teruggekeerd.

�Het gezonde leven� � Stef krijgt een hartaanval, gelukkig is daar de dokter�

�De vroege begrafenisondernemer� � Graham Keyes gaat lunchen en krijgt een tafelgenoot.

�Eten met schoonmoeder� � bepaald niet gezellig en zeker niet gezond.

�Raadsvergadering�- gemeentelijke politiek te Toornhuizen

�Late leveringen� � rond middernacht staat onverwacht een jonge vrouw op de stoep bij Richard Hawthorne, Ze is van zonderlinge koeriersbedrijf Late Leveringen en eist met geweld een levering.

Leesfragment Scherprechter

�Hij trapte het gaspedaal dieper in. Honderdzestig op de nagenoeg autoloze A67 onder Eindhoven. Het leek Tim stug dat er op dit uur snelheidscontroles werden gehouden. Een alcoholfuik kon natuurlijk altijd op de loer liggen. Maar daarover hoefde hij zich geen zorgen te maken. Twee biertjes had hij op, meer niet, en dat al uren geleden. Het ANWB-bord waarop de afslag Asten stond gleed aan hem voorbij, Hij haalde de voet weer van het gas en verliet de A67 met een snelheid van 120 kilometer per uur. Op de rotonde nam het de weg naar Liessel en Deurne. Daar zou hij de N270 nemen naar Venray en zijn huis, dat sinds drie jaar ook Zara�s thuis was. Hij trok op en de snelheidswijzer klom naar 110. Voor hem niets dan zwart asfalt. Geen enkele andere auto op de weg. Als het meezat lag hij om vier uur in zijn nest. Tenzij Zara behoefte had om nog meer na te praten. Maar dat geloofde hij niet, onderhand zou bij haar het licht ook wel uitgaan. Hij keek haar weer aan. Nog steeds tuurde ze piekerend naar haar handen. Hij kon haar ogen niet zien, het had de schijn dat ze al sliep. Hij wilde wat zeggen, vragen of ze nog wakker was, toen in de achteruitkijkspiegel heel kort het, bij de meeste automobilisten bekende, felle licht van een flitspaal brandde. Shit, geflitst. Hij keek naar zijn snelheid: 115. Tachtig was toegestaan. Dat werd een lekkeren bekeuring. Het volgende moment brak de hel los. De achteruit versplinterde, glas vloog naar binnen en naast dit geraas hoorde hij wat anders. Het leek op het geluid van een speelgoedklepper. Hij had geen idee wat het was � hij had niet eens de tijd zich af te vragen wat er gebeurde � maar wel zag hij de gevolgen. Zara schreeuwde, greep naar haar hoofd. Tim trapte op de rem. Slippend kwam de Renault tot stilstand, in de berm. Zara kermde alsof ze gekeeld werd. �Wat is er? Wat is er met je?� Hij greep haar schouder, zij keerde zich om en zijn hart bleef een ogenblik stilstaan. Met bevende hand drukte hij op het lichtknopje in de wagen. Het licht ging aan en zijn ogen werden groot. Zara�s handen waren doordrenkt met bloed.�

Zie verder http://www.jacklance.nl/