Voor vandaag, een recent verschenen horror van Nederlandse origine, een verhaal wat zich afspeelt in de directe leefomgeving. Het is een vlotte vertelling met geloofwaardig neergezette karakters en met, hoe kan het ook anders het is tenslotte een goeie horror, met dodelijke spanning.


'Het Duistere Pact' � Rianne Lampers - 2007

Monique Uytenbroek is een dwarse, zestienjarige puber. Als ze in het zwart gekleed, en met pas gezette piercings in haar oren, samen met haar moeder Hannelore een bezoek aan haar dementerende oma brengt, schenkt haar oma haar een negentiende-eeuwse robe en een tasje met bijbehorende bijouterie�n. De robe past volgens haar perfect bij het gothic-image van haar kleindochter. Dat haar eigen moeder haar ooit had laten beloven de robe en de bijouterie�n nooit te zullen dragen, dat blijft ergens verborgen zitten in haar dementerende brein. Monique is verrast door het cadeau. Thuisgekomen vindt ze in het tasje een paar oorbellen en een halsketting met daaraan als tranen geslepen hangers van obsidiaan. Het aanraken van zowel de robe als de juwelen bezorgt haar niet alleen een vreemde sensatie, de set blijkt haar ook nog eens ongekende krachten te geven. De robe en de juwelen hebben ooit behoord aan Eloise Uytenbroek, eigenaresse van het Huis te Sluis, dat door vererving eigendom is van Moniques oma. Op het moment dat Moniques moeder Hannelore een auto-ongeluk krijgt en in coma in het ziekenhuis komt te liggen, neemt het verhaal een duistere wending.


�Het was 31 augustus 1909. De oude man had haar uit haar gevangenis gehaald voor de laatste sc�ne in het treurspel van haar leven. Hij had gehuild. Gesmeekt. �Meesteres, bedenk u toch. Het is krankzinnig dit door te zetten!� Eloise had hem een blik toegeworpen die hem ineen liet krimpen als een terechtgewezen kind. In niet mis te verstane woorden had ze hem duidelijk gemaakt dat zij klaar was om haar lot te ondergaan. Ze was voorbereid. Ze ging haar einde tegemoet met opgeheven hoofd. Tenminste, dat dacht ze.
Onwillig, maar gehoorzaam, volbracht de knecht zijn laatste taak. Langzaam maar zeker zorgde hij ervoor dat al het licht uit haar leven verdween. En met het verdwijnen van het licht, stroomde het duister Eloise�s laatste momenten binnen. Als een trage vloedgolf vulde het haar hele wezen, tot zelfs de zuurstof die ze nog had, veranderde in een haar verstikkende substantie. Niets had haar kunnen voorbereiden op de gruwelen van het duister, zelfs niet de maand in afzondering op een dieet van water en brood. De folterende pijn in haar uitgerekte ledematen stuurde waanidee�n naar haar hoofd. Van ratten die aan haar lichaam knaagden, en messen die keer op keer onverbiddelijk in haar getergde spieren werden gestoken. Van haar beschimpende demonen die om haar heen dansten en haar bespuugden en martelden. En van vuur, dat haar - zonder licht te verspreiden - van top tot teen verschroeide, tot haar huid in vellen van haar lijf viel. Ze had gegild en gekrijst om haar angsten, had de enige ware Meester gesmeekt om genade, om een snelle dood. Maar in het hier en nu was er geen enkele hoop op verlossing of een verlenging van haar aardse bestaan. Haar restte geen andere verlossing dan de dood. En die kwam, zoals beloofd, op 1 september 1909. En met de dood, begon het lange wachten op het moment dat de robe en de zwarte tranen haar weer tot leven zouden wekken.�

Zie verder http://www.freewebs.com/rianne-lampers/index.htm