Voor vandaag, een recent debuut uit Vlaanderen, een duistere Fantasy, deze vertelling smaakt, al is het geen �leuk� verhaal, naar meer. He is een mooi en vlot geschreven vertelling, die weet te boeien van begin tot het eind en hoewel het hier om een afgeronde vertelling/episode gaat, hoort een vervolg tot de mogelijkheden en verdient dit verhaal dat ook.

�Dochter van de Poorten� � Michael Bayens - 2007

De Landen: een wereld waarvan het verleden is weggewist door de bange herinnering aan een allesomvattende oorlog. De terugkeer van een oud kwaad zet gebeurtenissen in gang die het lot zullen bezegelen van al wat leeft. Onwaarschijnlijke bondgenootschappen worden gesmeed, en wezens uit halfvergeten legenden eisen hun rechtmatige plaats op. De spil van alles: Kasheira, een jonge vrouw die behoort tot een gedoemd broederschap. Haar leven verandert voorgoed door de komst van Celrain, een lid van een buitenaards volk dat geschapen werd als wapen tegen het kwaad. Celrain onthult dat Kasheira een Sluierwezen is, de laatste van een verloren magi�rsras - onbegrepen, maar gevreesd. Het is haar taak een schimmige profetie te vervullen die spreekt over de opening van de Poorten en de komst van het Duister. Niets bereidt echter Kasheira voor op de ware aard van de vijand, of op de betekenis van haar afkomst en haar verloren jeugdjaren...

�Rillend van kou en ellende kroop hij overeind, zijn lange mantel doordrenkt met sneeuw, modder en bloed. Hij was zwak, zo zwak dat hij nauwelijks in slaagde de paar passen te kruipen die hem onder de beschutting brachten van enkele kleine, verweerde dennen � het enige referentiepunt op de witte, geteisterde vlakte. Honger en dorst brachten hem aan het duizelen, maar hij droeg niets bij zich, enkel zijn wapens, en de sneeuw was koud, te koud. Geduld. Hij zou wachten, wachten tot zijn krachten terugkeerden en tot zijn lichaam zich had aangepast aan zijn nieuwe omgeving. Hij had geweten dat de reis het uiterste zou vergen van zijn mana. Maar deze wereld was rijk aan magie, een toeval waar hij uiterst dankbaar om was. Hij had het slechter treffen. Aarde. De naam van deze plek. Een eenvoudige naam, maar een die een lange, gewelddadige geschiedenis verborg. Meer wist hij niet. Nog niet. Ergens in zijn geheugen rustten profetie�n die zijn scheppers hadden opgetekend opdat hij zijn opdracht tot een goed einde zou brengen. Langzaam zou alles terugkeren, te beginnen bij de precieze reden waarom hij hierheen gestuurd was. E�n ding tegelijk. Ondanks de snijdende wind trok hij zijn kap achterover. �Akhdar.� De rune op zijn voorhoofd was zwart en levenloos, maar het teken begon te gloeien zodra hij de naam luidop sprak.�

http://www.michaelbaeyens.be/