Beldaran's Leestips
Beldaran geeft in
FantasyFan en
Ezzulia wekelijks een leestip.
- Beldaran [15-12-2006]
Voor vandaag het eerste deel van �De Godengebieder� een deel wat even imponerend
is als zijn eerdere werk �Verboden & Verbannen�. Goed neergezette wereld,
geloofwaardige karakters, waaronder de gekwelde held, drama, volop actie en een
scheutje duisternis.
�Schaduwval� � James Clemens
� 2006
In een wereld waarin onsterfelijke goden de aarde bewandelen, strompelt Tylar de
Noche door het nachtelijk duister naar huis. Ooit maakte hij deel uit van de
gevreesde Schaduwridders van Myrillia. Maar nu, door verraad onderuitgehaald,
zijn geest gebroken op een slavenschip en voorgoed kreupel, leidt hij een
mensonwaardig bestaan. De angstkreet van een vrouw voert hem onverwacht terug
naar zijn roemrijke jaren als Schaduwridder. Voor hij het goed en wel beseft,
heeft hij een dolk in zijn hand en schiet hij het slachtoffer te hulp. Te laat,
maar nog net op tijd om getuige te zijn van de dood van de godin, Meeryn van de
Zomeringeilanden, Tylar kan zijn ogen nauwelijks geloven � in zijn wereld worden
goden geacht onsterfelijk te zijn. Tot zijn verbijstering wordt hij beschuldigd
van de moord. En vanaf dat moment is Tylar zijn leven niet langer zeker.
Opgejaagd door goden en nagejaagd door verschillende legeronderdelen, neemt hij
de benen, onbekende streken tegemoet. Maar al te goed beseffend dat hij, als hij
zijn onschuld niet kan aantonen, niet lang meer zal leven.
�Hij stond naast de vrouw en keek neer op de schoonheid die hier was vernietigd.
Ze was jong, niet ouder dan achttien. Haar gezicht gloeide nog maar een beetje,
als uitdovende sintels. De lege ogen, blauw als de zee, staarden omhoog. Toen
bewogen die ogen zijn kant op en zagen hem. Tylar deed geschrokken een stap
achteruit. Ze leefde inderdaad nog! Maar ongetwijfeld niet lang meer� �Kind�,
fluisterde hij, omdat hij niet wist wat hij moest zeggen in dit laatste ogenblik.
Hij hurkte, en zijn broek kwam vol bloed te zitten. Toen de vochtigheid zijn
huid raakte, besefte hij zijn vergissing. Het bloed brandde zijn vlees, niet als
vuur, maar als kruidenwijn op de tong, evenzeer genot als pijn. Het was een
brandend gevoel dat hij goed kende. Met een kreet viel hij achterover.�
Zie verder
http://www.jamesclemens.com/
|
|
|
