Voor vandaag koos ik het spannende en alles behalve stadaard eerste deel van de serie �De Heksenmeesters van Saramyr� Eerder verschenen van de hand van deze auteur, de afgeronde en goed te lezen romans �De Vloek van Alaizabel Cray� en �Gif�

�Kaiku was twintig oogsten oud toen ze voor het eerst stierf. Ze kon zich niet herinneren hoe ze hier was terechtgekomen. Haar herinneringen ontschoten haar, glibberig door de extase, door het gevoel van vredigheid dat elke vezel van haar lichaam doordrong. En het schouwspel, oh, het schouwspel zou de tranen in haar ogen hebben doen springen als ze nog huilen kon. In haar ogen was de wereld een gouden schemering. Vele miljoenen draden verdrongen zich in haar gezichtsveld, golvende draden die steeds verschoven. Ze trokken zachtjes aan haar, plaagden haar, voerden haar ongehaast mee naar een ongeziene bestemming. E�n keer weken de draden uiteen en omlijsten ze een gedaante die ertussen doorgleed, een verre glimp van iets groots en wonderbaarlijks, zoals de walvissen die ze vroeger vaak zag rondzwemmen voor de kust bij Mishani�s vakantiehuisje. Ze wilde haar beter bekijken, maar binnen een fractie was zij verdwenen en achter haar had het tapisserieweefsel zich weer aaneengehecht. Dit zijn de Weiden van Omecha, dacht ze. Aan de andere kant: dat was toch niet mogelijk? Ze was de Poort nog niet gepasseerd en ze had ook de bewaker ervan nog niet gezien: Yoru, de lachende dwerg met zijn dikke buik, rode huid en varkensslagtanden en �oren, en met in zijn handen de bodemloze wijnkruik die hem was geschonken Isisys om zijn eeuwige waken te verlichten. Nee, dit waren dus nog niet de Weiden; het was slechts de toegangsweg naar de Poort, het zachte pad dat leidde naar de ingang van het rijk van de gezegende overledene.�

De Wevers van Saramyr � Chris Wooding � 2005

Vreemde wezens en shin-shins dwalen over de vlakten en door de wouden van het oeroude, uitgestrekte land. Veel goeds hebben ze niet inde zin. Dat ondervinden twee jonge vrouwen. Asara en Kaiku, als ze ternauwernood ontsnappen aan een groepje jagende wevers, de afschuwlijke-meedogenloze shin-shins. Elders maakt de zittende erfgenaam van de keizerlijke bloedlijn van Saramyr zich grote zorgen. Door de eeuwen heen hebben de keizerlijke afstammelingen advies en bijstand genoten van hun adviseurs, de geheimzinnige en altijd gemaskerde wevers van Saramyr. Over hun herkomst, identiteit en ware aard verschillen de meningen. Zeker is dat de wevers een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de harmonie in Saramyr. Zo zien de wevers er scherp op toe dat geen jonggeborene, ongeacht of het nu een mens of anderszins betreft, die afwijkt van de door de wevers gestelde norm, het machtsevenwicht verstoort. En volgens die norm is het dochtertje van Anais, Lucia gedoemd te sterven. Hoewel de keizerlijke macht groot genoeg is om Anais en Lucia � voorlopig � met rust te laten, gonst en broeit het op het magische web dat alle wevers met elkaar verbindt van de snode plannen en aanzetten tot verregaande samenzweringen. Hoe lang nog zal Anais vanuit haar residentie de gestaag uitdijende macht van de wevers kunnen weerstaan? De krachtmeting tussen de twee grootheden, keizerlijke macht en weversmacht, die de oude verhoudingen voorgoed zal verstoren, laat niet lang op zich wachten.