Naast deze voor Nederland eerste roman, geschreven in de 1e persoon, kwam Meulenhoff in '01 met 'Zwart Licht', waarin de schrijfster terugkeert naar de wereld van de Benandanti. 'Zwart Licht' is goed maar de keuze van vandaag vind ik super. Je zou de schrijfster kunnen vergelijken met Clive Barker. Het verhaal heeft naast spanning en drama, een erotische lading, duistere en gotische trekjes.

'De Maangodin'- Elizabeth Hand - '00

De University of the Atchangels and Saint John the Devine is niet zomaar een universiteit. Hier worden studenten ingewijd in eeuwenoude heksenpraktijken en magische rituelen. Minder bekend is dat de universiteit - een geheimzinninge plek waar dag en nacht verlichte altaren bewaakt door stenen engelen de sfeer bepalen - ook de thuisplaatst is van de Benandanti, een sekte die zich ten doel heeft gesteld de herrijzenis van de Maangodin, een uiterst duistere macht te voorkomen. Nog minder bekend is dat de Benandanti door de eeuwen heen elke regering, elke religie en elk invloedrijk instituut middels ontoelaatbare praktijken manipuleerden.

De sympathieke Katherine Sweeney Cassidy ontdekt bij toeval het bestaan van de Benandanti, die ook de universiteit besturen. Aanvankelijk besteedt ze er weinig aan. Immers, de campus is voor haar in de eerste plaats een plek om te experimenteren, om vrienden te maken, een tijd van vrijheid en ontdekkingen. Zoals met Olivier en Angelica, wier heftig liefdesleven, bij voorkeur beleefd onder de volle maan, direct aanzet is tot de wederopstanding van de Maangodin�

�Ik staarde naar hem, evenzeer aangetrokken als de eerste keer dat ik zijn ge�xalteerde jongensschoonheid had gezien. Maar nu hing er iets echt verschrikkelijk om Olivier heen: niet meer die nonchalante houding van de jeugdige adolescent, maar een sfeer van verwoesting en verval. Zijn ogen stonden leeg en keken tegelijkertijd bijna op demonische wijze intens. Hij wiegde heen en weer, heen en weer, zijn gewicht verplaatsend alsof het hem pijn deed om lang op een voet te blijven staan. Abrupt liep hij ineens weg van Angilica, met een vreemde sukkelgang, meer als een gewond dier dan als een mens. �Olivier� riep Angelica hem na. Maar in plaats dat Olivier zich naar toe wende, bleef hij staan en keek hij mij aan��