Voor vandaag, met dank aan de uitgever Kramat, het op zich zelf staande vervolg van ‘Jachtmaan’ (eerder verschenen als ‘Vârcolac’) waarin Tisa Pescar niet alleen opnieuw laat zien, dat ze weet hoe om te gaan met spanning en drama. Maar of dat nog niet genoeg is, komt ze ook nog eens met een verrassing o.g.v. het bovennatuurlijke.

‘Wolfmaan’ – Tisa Pescar - 2009

Alweer bijna tien jaar geleden werd de vloek, die op Cat, Maire, Eris, Radu en Pascal rustte, doorbroken. Het leven in hun afgelegen huis in het Franse bos lijkt in rustig vaarwater te zijn gekomen. Maar schijn bedriegt. Elke avond worden er foto's aan hun adres afgeleverd, getuigend van de zieke geest van een onmenselijk monster dat uit is op wraak. Dat deze wraakzucht levens zal gaan kosten lijkt onvermijdelijk. Wat is het op de foto's, dat de huisgenoten in woede doet ontsteken? En wat is ernstig genoeg om Cat ertoe te brengen gevaarlijke bovennatuurlijke krachten om hulp te vragen? Gaandeweg geeft het eeuwenoude document geheimen prijs, waar de vrienden liever niets van hadden willen weten. Hen wordt echter geen keus gelaten. Achtervolgd door geesten uit het verleden, raken zij in de ban van een zenuwslopende race tegen de klok, of liever gezegd… tegen de maancyclus.

‘Ik ga mijn echtgenoot vermoorden. Nooit gedacht dat het nog eens zover zou komen. Eigenlijk is het euthanasie, maar omdat zelfdoding geen optie is, mag ik het vuile werk opknappen. Geweldig. We hebben alle mogelijkheden uitgebreid besproken. Messen, pistolen en andere wapens zijn afgevallen, te bloederig. Een strop vinden we teveel gedoe. Die schijn je op een bepaalde manier te moeten knopen. We weten geen van allen hoe dat gaat. De mogelijkheid 'slaaptabletten' is eveneens van tafel geveegd. De kans dat hij na een overdosis pillen gewoon wakker wordt, is niet ondenkbaar. Bovendien zal hij ze eigenhandig moeten innemen. Dan wordt het toch nog zelfmoord. Dat mag niet. Zijn dood moet gruwelijk zijn. Op die manier weten we zeker dat we ons doel zullen bereiken. Ik ga op zoek naar wolfskers en gevlekte scheerling. In de giftuin, achter de boerenhoeve waarin we wonen, trek ik de zwarte besjes en de op peterselie lijkende bladeren voorzichtig van de stengels. De zon staat hoog aan de hemel. Overal bloeien kleurige bloemen. Insecten vliegen af en aan. Het getjilp van honderden krekels klinkt als muziek in mijn oren. 'Een schitterende dag voor moord,' kan ik niet laten hardop te zeggen. Ik trek nog een gekarteld blad los en leg het in mijn rieten mand. Ik begin een vrolijk deuntje te fluiten. Natuurlijk draag ik handschoenen. Met gif kun je niet voorzichtig genoeg zijn. Het zou wel heel onnozel zijn als ik mezelf per ongeluk om zeep hielp. Ik vraag me af of Radu - zo heet mijn man - daar de humor van zou inzien. Waarschijnlijk niet. Zodra mijn mand vol is, ga ik naar de keuken. Ik kneus de bessen en bladeren en vang het vocht op in een glazen schaal. De scheerling stinkt naar muizenurine. Het bessensap verspreidt een zoetige geur. Voorzichtig vul ik een injectiespuit met de vloeistof. Ik begrijp niet waar Radu het lef vandaan haalt om op deze manier een eind aan zijn leven te laten maken. Ikzelf zou al minstens duizend doden zijn gestorven voor het zover was. Misschien werkt het bij hem ook zo, maar laat hij het niet merken, omdat hij bang is dat de moed mij dan in de schoenen zinkt. Hij heeft moeten praten als Brugman om mij zover te krijgen dat ik voor beul speel. Onze drie huisgenoten sprongen zowat een gat in de lucht toen ik akkoord ging. Het betekende namelijk dat plan B 'strootjes trekken' van de baan was. Als het niet om moord ging, zou het komisch zijn geweest.’

Zie verder http://www.tisapescar.com/