|
Voor vandaag koos ik voor de tweede thriller met Max Mingus, de harde maar
sympathieke hoofdpersoon uit Mr Clarinet: voormalige leestip. Het verhaal speelt
zich af in de periode dat Mingus nog bij de politie van Miami werkzaam is. Het
is een bijzonder hard verhaal en sommige sc�nes zijn dermate gruwelijk dat
lezers met een zwakke maag dit boek beter ongelezen laten. Maar diegene die Mr
Clarinet met genoegen hebben gelezen, zullen ook Solomon weten te waarderen.
�Solomon� � Nick Stone �
2008
In het Miami van de jaren '80 van de 20e eeuw is de politie corrupt, tiert de
drugshandel welig, is moord aan de orde van de dag en beheerst voodoo het leven
van veel naar Amerika gevluchte Haitianen. In deze wereld proberen Max Mingus en
zijn partner Joe de wet te handhaven. Terwijl ze illegale prostitutie
onderzoeken, worden ze geconfronteerd met uiterst gewelddadige moorden. Ze
vinden geen gehoor bij hun superieuren, geliefden worden gekidnapt en
uiteindelijk dreigen ze zelf slachtoffer te worden van Solomon, een
geheimzinnige en zeer invloedrijke en gevaarlijke man uit Ha�ti. Deze zeer
gewelddadige en keiharde roman schetst een zeer sombere wereld waarin vrijwel
niemand te vertrouwen is. De enige rechtschapen mannen zijn Max en Joe die
vanuit een geheime garage zelfstandig onderzoek doen. De gruwelijke
martelpraktijken, gewelddadige moorden en intimiderende voodoopraktijken
vereisen lezers met een sterke maag.
�De mond was helemaal bedekt met een groteske muilkorf van bedrijvige aasvliegen
� van gewone vleesvliegen te onderscheiden door hun gestreepte zwart-witte
lijven. De ogen waren allang weg, eveneens de oogleden: allebei opgevreten door
insecten. De kassen waren twee nesten van wriemelende maden, die de kleur en
structuur van ranzige boter hadden. De maden werden een voor een opgepikt door
een ordelijke colonne van metaalgroene spiegelkevers, die in een lange rij van
het linkeroor van het lijk naar boven marcheerden, elk een maden in hun kaken
namen, ze uit hun gemeenschappelijke huis trokken en ondanks hun verwoede
spartelingen naar het rechteroor versleepten, in evenwijdige afdalende stromen.
Van bovenaf gezien leek het net of de wriemelende oogkassen van de zwarte man
grote glanzende tranen huilden. �
http://www.nickstone.co.uk/
|
|
